25 Απρ 2012

ΔΙΠΛΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΔΟΞΑ ΤΕΛΙΚΟ

ΔΟΞΑ ΒΥΡΩΝΑ - ΘΥΕΛΛΑ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 2-1  (VIDEO)

Ένα μεγάλο παιχνίδι για τη Δόξα, απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα.

Με τα παιδιά της κερκίδας όπως πάντα εκεί και την ομάδα σε πολύ καλή κατάσταση.
Νομίζουμε ότι στα τελευταία είκοσι λεπτά του αγώνα η ομάδα μας έπαιξε την καλύτερη φετινή της μπάλα. Πιθανότατα οι Ρόπας και Ζυγούρης είδαν με ικανοποίηση αυτό που θα ήθελαν να βλέπουν σε κάθε αγώνα και για πιο μεγάλη διάρκεια. Αυτό για το οποίο μαζί με τους παίχτες τους όλη τη χρονιά δούλεψαν με συνέπεια και σκληρά. Οι φίλαθλοι πάντως έμειναν ικανοποιημένοι. Και πως να είναι αλλιώς όταν είδαν:
Έναν παθιασμένο και τρελαμένο Λουσαράκη να βάζει μια απίστευτη γκολάρα (αριστερό εξωτερικό) να δίνει την ασίστ για το γκολ της νίκης, να αφιερώνει το γκολ στον αυτόν που πρέπει.
'Εναν Ζαφειράκη προπονημένο και χωρίς προβλήματα πλέον, να είναι ο γνωστός μεγάλος παίχτης. Παίχτης που στη φάση του πρώτου γκολ προστατεύει τη μπάλα δεν πεφτει για να κλέψει πέναλτι και ξεκινά έτσι τη φάση του γκολ.
Τον Καραλάγα να είναι ο Καραλάγας που θα χρειαζόμαστε και τη νέα χρονιά.
Τον Σίλβιο να μας δείχνει για ακόμα μια φόρα πόσο κόστισε στην ομάδα η πολύμηνη απουσία του.
Τους μικρούς, τα "σκυλιά του πολέμου", να τρέχουν και να πιέζουν πολύ.
Έναν Ταμπουράκη αφιονισμένο για γκολ.
Έναν απίστευτο Απόστολο Στασινόπουλο που με την είσοδό του στον αγώνα γύρισε το ματς, που έκανε εκείνη την απίστευτη ενέργεια μέσα στην περιοχή στη φάση του γκολ που αν την είχε κάνει παίχτης της Μπάρτσα θα μας είχαν ζαλίσει το συκώτι.
Όλους τους άλλους να είναι πολύ καλοί και να τα δίνουν όλα για τη νίκη.
Να παίζει η ομάδα με μικρούς κάτω των 21 όταν οι άλλες αλλάζουν τους 95ντάρηδες στο ημίχρονο.
Το πιο σπουδαίο να πανηγυρίζουν στα γκολ όλοι μαζί.
Την ομάδα τελειώνοντας το πρωτάθλημα στους διαδοχικούς αγώνες να είναι συνεχώς καλύτερη, με τους παίχτες όχι μόνο να μην αδιαφορούν αλλά να παίζουν πιο καλά, πιο όμορφη μπάλα, για τη φανέλα, για τη τρέλα τους, για την αξιοπρέπειά τους, για τα παιδιά της κερκίδας που δεν τους άφησαν μόνους ποτέ!
Οι προπονητές της ομάδας και οι ποδοσφαιριστές έκαναν το ότι καλύτερο μπορούσαν. Τίμησαν τη συμφωνία τους με την ΔΟΞΑ. Με το σύστημα ΔΟΞΑ αν θέλετε.

Εμείς τους ευχαριστούμε από βάθος καρδιάς όλους .Όλους ανεξάρτητα από το πόσο έπαιξαν.
Τον Ρόπα, (ναι αυτόν με τις φωνές του, με τη γκρίνια του, με τις παραξενιές του, με τα κωλύματά του), για την δουλειά του, τις αντοχές του, την αγάπη και το πάθος για αυτό που κάνει, για τις ώρες που αφιέρωσε με τους παίχτες του στο γήπεδο, τις ώρες που αφιέρωσε όταν απαντούσε με υπομονή και σεβασμό στις απορίες μας. Για όσα πρόσφερε στην ομάδα με το team του δύο χρόνια τώρα.
Τον Ζυγούρη, τον Βακερλή, τον κ. Γιάννη, τον Χρήστο τον φυσικοθεραπευτή.
Τους αρχηγούς Στάθη και Άγγελο.
Τον Γεωργούλα, τον Τσαβδαρίδη, τον Αποστόλη αλλά και τον Σπύρο.
Τον Χρήστο τον Αιβαλή με την ευθύτητά του και με τη "τρέλα" του, τον άτυχο φέτος Σίλβιο, τον Κόκκαλη, τον Τάσο, τον Φώτη, τον Γιάννη τον Κίλια, τον Κάμιλ, και τον Ταουλάν.
Τον Νταλιάνη που δεν ξεχνάμε την προσφορά του τη χρονιά της ανόδου, τον Τσαγαλά το ίδιο.
Τους "μικρούς". Τον Πέτρο, τον Οδυσσέα, τον Ηλία, τον Μητσάρα, τον Αλέξανδρο τον Τσαβδαρόπουλο τον Λυρίτση.
Τον Χόρτσα. Τον Στασινόπουλο που ήλθε πολύ αργά.
Τον Ταμπουράκη που έκανε πράξη όσα μας "επαγγέλθηκε".
Τον Γιώργο το Λεβέντη και τον Άκη. Δεν θα ξεχάσουμε, όταν σε μια άτυχη και κακή στιγμή για τη Δόξα, ήλθαν κάποιοι φίλοι της ομάδας σε στιγμιαία "αντιπαράθεση" με τους παίχτες, το κλάμα του Στάθη στα αποδυτήρια, το βλέμμα του τρελαμένου Γιώργου όταν έλεγε "σε μένα τα λέτε ρε παιδιά αυτά?" η όταν τους είπε τρελαμένος ο Άκης "εγώ για τη Δόξα έκοψα τα γόνατά μου!" Δεν πειράζει παιδιά. Το τελευταίο χειροκρότημα από τους ίδιους τους φίλους, που δεν σας άφησαν μόνους ποτέ, ήταν πιο ζεστό για σας.
Τα πιτσιρίκια του Ζυγούρη, τον Χρήστο, τον Μάριο, τον Παναγιώτη.
Όλα τα παιδιά του εφηβικού που τους "έτρεξαν" οι Ζυγούρης και Ρόπας.

Όλα καλά λοιπόν? Όχι βέβαια. Η Δόξα δεν κατάφερε να είναι συνεπής απέναντι σε όλους τους παραπάνω. Προσπάθησε και θα συνεχίσει τη προσπάθεια, αλλά αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Όλοι θέλουν η ομάδα να πάει καλά, να ανέβει κατηγορίες, να παίζει όμορφη μπάλα. ΑΛΛΑ?
Οι Δοξίτες που μπορούσαν έστω και λίγο να βοηθήσουν έμειναν μακριά από την ομάδα τους. Δεν αναφερόμαστε στη παρουσία στο γήπεδο.Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα νέα παιδιά, τους άνεργους και σε αυτούς που τους τσάκισαν τους έτσι κι' αλλιώς χαμηλούς μισθούς τους.

Αλλά αυτά οι Δοξίτες θα τα κουβεντιάσουμε σύντομα. Η ΔΟΞΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΕΤΣΙ ΜΠΡΟΣΤΑ!