Το άρθρο αυτό είναι ένα μικρό μέρος του άρθρου με τίτλο “Possesso palla: proposte per l’ eta evolutiva” από το περιοδικό l’allenatore του Daniel Fernandez Garcia προπονητή στα τμήματα υποδομής της RCD Espanyol.
Το περιοδικό l’allenatore είναι το περιοδικό της Ένωσης των Ιταλών προπονητών και βέβαια το άρθρο, στις κανονικές χώρες απευθύνεται σε προπονητές. Το ΜΑΘΑΙΝΩ ΜΠΑΛΑ δεν μετέφρασε το τεχνικό μέρος του άρθρου γιατί η μετάφρασή του απευθύνεται σε Έλληνες, στους «μπαμπάδες - προπονητές της εξέδρας». Ιδίως στους μπαμπάδες που νομίζουν ότι γέννησαν επιθετικούς. Δηλαδή το 90% από αυτούς που τα παιδιά τους παίζουν ποδόσφαιρο.
Πάντως πέρα από τη πλακίτσα καλό είναι να το διαβάσουν τα παιδιά που παίζουν μπάλα, ιδίως τα μεγαλύτερα από αυτά.
Πάμε λοιπόν:
ΚΑΤΟΧΗ ΜΠΑΛΑΣ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ……
του Daniel Fernandez Garcia
Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές εκείνης του ’90 με τη συμβολή τεχνικών αναμφισβήτητου πρεστίζ, όπως ο Ιταλός Arrigo Sacchi, ο Κολομβιανός Maturana και ο Ολλανδός Cruijff, γίναμε μάρτυρες μιας αυθεντικής επανάστασης στο πεδίο της προπόνησης και του παιχνιδιού, ιδίως στη φάση της ανάκτησης της μπάλας.
Ήταν βασικά ο Sacchi ο οποίος θεωρητικοποίησε το ότι να αμύνεσαι είναι σα να επιτίθεσαι με την έννοια ότι το να αμύνεσαι (σωστά) είναι επιθετική ενέργεια.
Από αυτή τη φιλοσοφία γεννήθηκε, στο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής η αντίληψη της άμυνας σε ζώνη σαν μια ενότητα οργανωμένη και δομημένη, βασισμένη σε συγχρονισμούς σχεδόν τέλειους. Ορμώμενος από αυτή την αντίληψη ο Sacchi κατάστρωνε την αμυντική οργάνωση της άμυνας των ομάδων του, όχι περιμένοντας τους αντιπάλους αλλά πηγαίνοντας να τους συναντήσει (να τους ψάξει) ακόμα και στο δικό τους μισό του γηπέδου, με ένα επιθετικό pressing που είχε σε κύριο στόχο να προκαλέσει το λάθος του αντιπάλου και να τον καταστήσει ανίκανο να σχεδιάσει πλεονεκτικές για αυτόν επιθετικές ενέργειες.
Αν εκείνη την εποχή η αμυντική φιλοσοφία του Sacchi και της Μίλαν του, είχε μεγάλη επιτυχία, σήμερα με το πέρασμα του χρόνου αυτές οι ιδέες αναπροσαρμόστηκαν και απλοποιήθηκαν : αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί τεχνικοί να θεωρούν ξεχωριστό το αμυντικό κομμάτι από το σφαιρικό σχεδιασμό του παιχνιδιού της ομάδας τους. Αυτό οδηγεί τελικά να θεωρούν τη φάση της ανάκτησης της μπάλας ξεχωριστή από αυτή της επίθεσης: Ως εκ τούτου η ομάδα δεν έχει καμιά συνοχή στη διαδοχή της αμυντικής με την επιθετική φάση.
Για πολλούς τεχνικούς, σήμερα ο κύριος στόχος στα παιχνίδια είναι να αμυνθούν αρκούμενοι μετά να δηλώσουν ότι η ομάδα είναι καλά στημένη. Είναι προφανές ότι όταν γίνονται τέτοιου είδος διαπιστώσεις είναι γιατί ο προπονητής βλέπει την ομάδα του να βγάζει σε πέρας το παιχνίδι τρέχοντας πίσω από τη μπάλα, η οποία πολύ συχνά περνά στη κατοχή της ομάδας του κοντά στην εστία της, με λίγους ποδοσφαιριστές μπροστά από αυτή. Είναι προφανές ότι αυτό δεν επιτρέπει να οργανωθούν επιτύχεις αντεπιθέσεις.
Περιέργως για αυτές τις ομάδες λέγεται ότι είναι «ισορροπημένες».
Πολλοί προπονητές σήμερα καυχιόνται έχοντας τη πίστη και τη πεποίθηση ότι είναι ικανοί να φτιάξουν ομάδες που αμύνονται καλά χωρίς να ανησυχούν αν η ομάδα τους χάνει αμέσως μετά τη μπάλα.
Είναι τόσο μεγάλη η έμμονη ιδέα να «παίξω οργανωμένα» που συχνά συγχέεται αυτή η αντίληψη με το να βρίσκονται όλοι κάτω από τη γραμμή της μπάλας: και έτσι στη φάση της επίθεσης ομάδα ρισκάρει να μην είναι σε ισορροπία και να βρίσκει δυσκολία στην ανάπτυξη και τη σχεδίαση μιας αποτελεσματικής επίθεσης.
Αντιθέτως ομάδα σωστά διευθετημένη τακτικά είναι εκείνη που έχει ισορροπία τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση και όχι η ομάδα που ασχολείται αποκλειστικά με την αμυντική ισορροπία.
Σήμερα έχουμε καταλάβει ότι ο ποδοσφαιριστής είναι τακτικό υποκείμενο και ότι ως τακτική τελικά εννοείται το σύνολο των δυνατοτήτων που έχει ένας ποδοσφαιριστής σε μια καθορισμένη στιγμή, σε ένα περιβάλλον θεμελιωδών αναφορών και πληροφοριών που θα καθορίσουν την απόφαση του: μπάλα, συμπαίκτες, αντίπαλοι, χώρος παιχνιδιού και εστία, όπως βιωματικές και μη εμπειρίες όπως το ατομικό ταλέντο, που είναι ικανό να γεννά απαντήσεις που ούτε ο προπονητής μπορεί να είχε φανταστεί.
Όλοι γνωρίζουμε ότι μέσα στο γήπεδο οποιοδήποτε αθλήματος θα βρεθούμε απέναντι σε τρεις τύπους ατόμων-αθλητών αυτοί που δεν γνωρίζουν τίποτα από αυτά που συμβαίνουν (δηλαδή αγνοούν το άθλημα), εκείνοι που αντιδρούν, απαντούν στα ερεθίσματα και στις ανάγκες του παιχνιδιού και εκείνοι που είναι ικανοί να εξελίξουν και να αναπτύξουν μια τακτική κατάσταση προς την επιτυχία.
Αλλά το καθοριστικό που βρίσκουμε στο θεωρητικό επίπεδο της τακτικής είναι να γνωρίζουν οι ποδοσφαιριστές μας ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ξεχωριστές περίοδοι και ότι η επίθεση και η άμυνα είναι το ίδιο πράγμα.
Η πραγματική ισορροπία σε μια ποδοσφαιρική ομάδα βασίζεται στο γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές σε σχέση με τις δυνατότητές τους να επεμβαίνουν ενεργά στο παιχνίδι, να εξισορροπούν και αλλάζουν θέση στο τερέν για να αποκαθιστούν την ισορροπία της ομάδας σε αρνητικές καταστάσεις ιδίως από το πέρασμα του παιχνιδιού από τη μια κατάσταση στην άλλη (από την άμυνα στην επίθεση και αντιστρόφως)
Σήμερα στο ποδόσφαιρο τα ματς κερδίζονται η χάνονται στις συνθήκες, που (δηλαδή στο που και στο πως) ανακτάς ή χάνεις τη μπάλα.
Το θέμα είναι ότι για να καταλαβαίνουμε τι γίνεται, είναι αναγκαίο να αναλογιστούμε, να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας το κόλλημα τεχνικών, που είναι πεπεισμένοι ότι είναι σημαντική η επανάληψη των σχημάτων και των αντιλήψεων του παρελθόντος, που όντως είχαν επιτρέψει στις ομάδες τους να έχουν επιτυχίες.
Οι ποδοσφαιριστές επίσης σήμερα, θα αποτιμηθούν για την ικανότητα τους να είναι λογικοί ή ιδιότροποι-δύστροποι στις διαφορές συνθήκες του παιχνιδιού που γίνονται στη ζώνη της μπάλας ή όταν δεν βρίσκονται σε κατάσταση άμεσης επαφής με τη μπάλα, αλλά καλούνται να εκτελέσουν σωστές κινήσεις τοποθέτησης που επιτρέπουν στην ομάδα να έχει πάντα τακτική ισορροπία.
Θα σβήσει έτσι η κατεστημένη αντίληψη που οδηγεί στο να τοποθετηθούν οι παίχτες σε ένα σχέδιο που τείνει να αναπαράγει κινήσεις «τακτικές» αυτοματοποιημένες που δεν λαμβάνουν υπ όψιν της τις διαφορετικές ποιότητας γνώσεις τους.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα που απαιτεί το υψηλότερο επίπεδο επικοινωνίας και συνεργασίας. Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να αποκτήσει τη συνείδηση να αναπτύξει την αίσθηση του συλλογικού παιχνιδιού, της αλληλεγγύης, την αμοιβαία βοήθεια και πρέπει να συνδέει τα ατομικά συμφέροντα με εκείνα της ομάδας.
Είναι παιχνίδι που έχει μεγάλη σημασία η τακτική και δυνατότητα συνεχώς να ερμηνεύεις και λύνεις της καταστάσεις του παιχνιδιού
Η μεγάλη αποστολή του προπονητή είναι να αναπτύξει μια «κουλτούρα τακτικής». Να διδάξει στο παίχτη να ερμηνεύει τις καταστάσεις, δίδοντας του της περισσότερες δυνατές πληροφορίες και προκαλώντας τον να καταλάβει τις αρχές του παιχνιδιού. Οι τεχνικοί οφείλουν να προσφέρουν μια ευρεία γκάμα τεχνικών γνώσεων που θα επιτρέπουν στους παίχτες να μπορούν να διαλέξουν την καλύτερη λύση. Γιατί στον αγώνα τελικά ο παίχτης αποφασίζει.
Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να γνωρίζει το «γιατί για κάθε πράγμα» και γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζει το παιχνίδι. Να γνωρίζεις το παιχνίδι σημαίνει να θέτει πάντα αυτές τις ερωτήσεις: γιατί? για πιο λόγο? πως? πότε? σε ποιον και σε ποιόν όχι? Έτσι λοιπόν στο καθημερινό πρόγραμμα των προπονήσεων, αν θέλουμε να αυξήσουμε το βαθμό ικανότητας στο ανταγωνισμό, πρέπει να εισάγουμε προτάσεις με κατεύθυνση προς την ενίσχυση των αποφασιστικής σημασίας τεχνικογνωστικών μηχανισμών.
Στη προπόνηση δεν πρέπει να αποσυνδέονται οι περίοδοι του παιχνιδιού. Για ποιο λόγο προτείνουμε ασκήσεις στις οποίες μερικοί ποδοσφαιριστές επιτίθενται, ενώ άλλοι όταν ανάκτηση η ομάδα τους τη μπάλα, ολοκληρώνουν την άσκηση?
Το μεγάλο πρόβλημα α στη κατανόηση του ποδοσφαίρου είναι το να θεωρούμε κάθε του φάση στο παιχνίδι σαν στεγανό διαμέρισμα, φιλοσοφία που πηγάζει από τη ξεροκεφαλιά πολλών προπονητών. Ευτυχώς από πολλά μέρη του κόσμου γεννιούνται νέες ιδέες φορείς μια αλλαγής νοοτροπίας. Η φιλοσοφία η δική μου στο σχεδιασμό των προπονήσεων βασίζεται στην αρχή να αναπτυχθούν η «μεταβατικές περίοδοι του παιχνιδιού» δηλαδή το γρήγορα πέρασμα από τη μια κατάσταση του παιχνιδιού στην άλλη. (επίθεση-άμυνα)
Είναι σημαντικό να αναδείξουμε την αντίληψη, ότι όλες η αρχές του ποδοσφαίρου και οι περίοδοι που προκύπτουν από αυτές, (επίθεση, αντεπίθεση, αμυντική φάση του παιχνιδιού και επανάκτηση της μπάλας» είναι συνδεδεμένες η μια με την άλλη.
Οι καλές ομάδες είναι εκείνες που σε όλες τις περιόδους του παιχνιδιού έχουν αυτές τις αρχές στα εφόδια τους και δια μέσω κινήσεων επανορθωτικών μπορούν συνεχώς να αποκαθιστούν τακτική οργάνωση τους προβλέποντας το πιθανό χάσιμο η ανάκτηση της μπάλας.
Στο ποδόσφαιρο είναι συνηθισμένο λάθος να θεωρούμε δυο ξεχωριστές φάσεις του παιχνιδιού, μια επιθετική με κατοχή της μπάλας και μια αμυντική χωρίς τη μπάλα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι βόλεϊ με δυο ξεχωριστές φάσεις όπου ο χώρος για την επίθεση και την άμυνα είναι διαφορετικός, δεδομένου ότι ο κεντρικός χώρος χρησιμεύει μόνο στην εναλλαγή της μπάλας.
Ολοκληρώνουμε με μια υπογράμμιση: στο ποδόσφαιρο, αντίθετα με το βόλεϊ είναι ειδικά ο χώρος του κέντρου το υπομόχλιο του παιχνιδιού, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που είναι αποφασιστική η «στιγμή του γρήγορου περάσματος (transizione)», πώς να περνάς ταχύτατα σε άμυνα μετά το χάσιμο της μπάλας. Να γνωρίζεις πώς να οργανώσεις, στο μικρότερο δυνατόν χρόνο την επιθετική ενέργεια, όταν παύεις να αμύνεσαι λόγο της απώλειας της μπάλας εκ μέρους των αντιπάλων.
Το περιοδικό l’allenatore είναι το περιοδικό της Ένωσης των Ιταλών προπονητών και βέβαια το άρθρο, στις κανονικές χώρες απευθύνεται σε προπονητές. Το ΜΑΘΑΙΝΩ ΜΠΑΛΑ δεν μετέφρασε το τεχνικό μέρος του άρθρου γιατί η μετάφρασή του απευθύνεται σε Έλληνες, στους «μπαμπάδες - προπονητές της εξέδρας». Ιδίως στους μπαμπάδες που νομίζουν ότι γέννησαν επιθετικούς. Δηλαδή το 90% από αυτούς που τα παιδιά τους παίζουν ποδόσφαιρο.
Πάντως πέρα από τη πλακίτσα καλό είναι να το διαβάσουν τα παιδιά που παίζουν μπάλα, ιδίως τα μεγαλύτερα από αυτά.
Πάμε λοιπόν:
ΚΑΤΟΧΗ ΜΠΑΛΑΣ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ……
του Daniel Fernandez Garcia
Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές εκείνης του ’90 με τη συμβολή τεχνικών αναμφισβήτητου πρεστίζ, όπως ο Ιταλός Arrigo Sacchi, ο Κολομβιανός Maturana και ο Ολλανδός Cruijff, γίναμε μάρτυρες μιας αυθεντικής επανάστασης στο πεδίο της προπόνησης και του παιχνιδιού, ιδίως στη φάση της ανάκτησης της μπάλας.
Ήταν βασικά ο Sacchi ο οποίος θεωρητικοποίησε το ότι να αμύνεσαι είναι σα να επιτίθεσαι με την έννοια ότι το να αμύνεσαι (σωστά) είναι επιθετική ενέργεια.
Από αυτή τη φιλοσοφία γεννήθηκε, στο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής η αντίληψη της άμυνας σε ζώνη σαν μια ενότητα οργανωμένη και δομημένη, βασισμένη σε συγχρονισμούς σχεδόν τέλειους. Ορμώμενος από αυτή την αντίληψη ο Sacchi κατάστρωνε την αμυντική οργάνωση της άμυνας των ομάδων του, όχι περιμένοντας τους αντιπάλους αλλά πηγαίνοντας να τους συναντήσει (να τους ψάξει) ακόμα και στο δικό τους μισό του γηπέδου, με ένα επιθετικό pressing που είχε σε κύριο στόχο να προκαλέσει το λάθος του αντιπάλου και να τον καταστήσει ανίκανο να σχεδιάσει πλεονεκτικές για αυτόν επιθετικές ενέργειες.
Αν εκείνη την εποχή η αμυντική φιλοσοφία του Sacchi και της Μίλαν του, είχε μεγάλη επιτυχία, σήμερα με το πέρασμα του χρόνου αυτές οι ιδέες αναπροσαρμόστηκαν και απλοποιήθηκαν : αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί τεχνικοί να θεωρούν ξεχωριστό το αμυντικό κομμάτι από το σφαιρικό σχεδιασμό του παιχνιδιού της ομάδας τους. Αυτό οδηγεί τελικά να θεωρούν τη φάση της ανάκτησης της μπάλας ξεχωριστή από αυτή της επίθεσης: Ως εκ τούτου η ομάδα δεν έχει καμιά συνοχή στη διαδοχή της αμυντικής με την επιθετική φάση.
Για πολλούς τεχνικούς, σήμερα ο κύριος στόχος στα παιχνίδια είναι να αμυνθούν αρκούμενοι μετά να δηλώσουν ότι η ομάδα είναι καλά στημένη. Είναι προφανές ότι όταν γίνονται τέτοιου είδος διαπιστώσεις είναι γιατί ο προπονητής βλέπει την ομάδα του να βγάζει σε πέρας το παιχνίδι τρέχοντας πίσω από τη μπάλα, η οποία πολύ συχνά περνά στη κατοχή της ομάδας του κοντά στην εστία της, με λίγους ποδοσφαιριστές μπροστά από αυτή. Είναι προφανές ότι αυτό δεν επιτρέπει να οργανωθούν επιτύχεις αντεπιθέσεις.
Περιέργως για αυτές τις ομάδες λέγεται ότι είναι «ισορροπημένες».
Πολλοί προπονητές σήμερα καυχιόνται έχοντας τη πίστη και τη πεποίθηση ότι είναι ικανοί να φτιάξουν ομάδες που αμύνονται καλά χωρίς να ανησυχούν αν η ομάδα τους χάνει αμέσως μετά τη μπάλα.
Είναι τόσο μεγάλη η έμμονη ιδέα να «παίξω οργανωμένα» που συχνά συγχέεται αυτή η αντίληψη με το να βρίσκονται όλοι κάτω από τη γραμμή της μπάλας: και έτσι στη φάση της επίθεσης ομάδα ρισκάρει να μην είναι σε ισορροπία και να βρίσκει δυσκολία στην ανάπτυξη και τη σχεδίαση μιας αποτελεσματικής επίθεσης.
Αντιθέτως ομάδα σωστά διευθετημένη τακτικά είναι εκείνη που έχει ισορροπία τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση και όχι η ομάδα που ασχολείται αποκλειστικά με την αμυντική ισορροπία.
Σήμερα έχουμε καταλάβει ότι ο ποδοσφαιριστής είναι τακτικό υποκείμενο και ότι ως τακτική τελικά εννοείται το σύνολο των δυνατοτήτων που έχει ένας ποδοσφαιριστής σε μια καθορισμένη στιγμή, σε ένα περιβάλλον θεμελιωδών αναφορών και πληροφοριών που θα καθορίσουν την απόφαση του: μπάλα, συμπαίκτες, αντίπαλοι, χώρος παιχνιδιού και εστία, όπως βιωματικές και μη εμπειρίες όπως το ατομικό ταλέντο, που είναι ικανό να γεννά απαντήσεις που ούτε ο προπονητής μπορεί να είχε φανταστεί.
Όλοι γνωρίζουμε ότι μέσα στο γήπεδο οποιοδήποτε αθλήματος θα βρεθούμε απέναντι σε τρεις τύπους ατόμων-αθλητών αυτοί που δεν γνωρίζουν τίποτα από αυτά που συμβαίνουν (δηλαδή αγνοούν το άθλημα), εκείνοι που αντιδρούν, απαντούν στα ερεθίσματα και στις ανάγκες του παιχνιδιού και εκείνοι που είναι ικανοί να εξελίξουν και να αναπτύξουν μια τακτική κατάσταση προς την επιτυχία.
Αλλά το καθοριστικό που βρίσκουμε στο θεωρητικό επίπεδο της τακτικής είναι να γνωρίζουν οι ποδοσφαιριστές μας ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ξεχωριστές περίοδοι και ότι η επίθεση και η άμυνα είναι το ίδιο πράγμα.
Η πραγματική ισορροπία σε μια ποδοσφαιρική ομάδα βασίζεται στο γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές σε σχέση με τις δυνατότητές τους να επεμβαίνουν ενεργά στο παιχνίδι, να εξισορροπούν και αλλάζουν θέση στο τερέν για να αποκαθιστούν την ισορροπία της ομάδας σε αρνητικές καταστάσεις ιδίως από το πέρασμα του παιχνιδιού από τη μια κατάσταση στην άλλη (από την άμυνα στην επίθεση και αντιστρόφως)
Σήμερα στο ποδόσφαιρο τα ματς κερδίζονται η χάνονται στις συνθήκες, που (δηλαδή στο που και στο πως) ανακτάς ή χάνεις τη μπάλα.
Το θέμα είναι ότι για να καταλαβαίνουμε τι γίνεται, είναι αναγκαίο να αναλογιστούμε, να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας το κόλλημα τεχνικών, που είναι πεπεισμένοι ότι είναι σημαντική η επανάληψη των σχημάτων και των αντιλήψεων του παρελθόντος, που όντως είχαν επιτρέψει στις ομάδες τους να έχουν επιτυχίες.
Οι ποδοσφαιριστές επίσης σήμερα, θα αποτιμηθούν για την ικανότητα τους να είναι λογικοί ή ιδιότροποι-δύστροποι στις διαφορές συνθήκες του παιχνιδιού που γίνονται στη ζώνη της μπάλας ή όταν δεν βρίσκονται σε κατάσταση άμεσης επαφής με τη μπάλα, αλλά καλούνται να εκτελέσουν σωστές κινήσεις τοποθέτησης που επιτρέπουν στην ομάδα να έχει πάντα τακτική ισορροπία.
Θα σβήσει έτσι η κατεστημένη αντίληψη που οδηγεί στο να τοποθετηθούν οι παίχτες σε ένα σχέδιο που τείνει να αναπαράγει κινήσεις «τακτικές» αυτοματοποιημένες που δεν λαμβάνουν υπ όψιν της τις διαφορετικές ποιότητας γνώσεις τους.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα που απαιτεί το υψηλότερο επίπεδο επικοινωνίας και συνεργασίας. Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να αποκτήσει τη συνείδηση να αναπτύξει την αίσθηση του συλλογικού παιχνιδιού, της αλληλεγγύης, την αμοιβαία βοήθεια και πρέπει να συνδέει τα ατομικά συμφέροντα με εκείνα της ομάδας.
Είναι παιχνίδι που έχει μεγάλη σημασία η τακτική και δυνατότητα συνεχώς να ερμηνεύεις και λύνεις της καταστάσεις του παιχνιδιού
Η μεγάλη αποστολή του προπονητή είναι να αναπτύξει μια «κουλτούρα τακτικής». Να διδάξει στο παίχτη να ερμηνεύει τις καταστάσεις, δίδοντας του της περισσότερες δυνατές πληροφορίες και προκαλώντας τον να καταλάβει τις αρχές του παιχνιδιού. Οι τεχνικοί οφείλουν να προσφέρουν μια ευρεία γκάμα τεχνικών γνώσεων που θα επιτρέπουν στους παίχτες να μπορούν να διαλέξουν την καλύτερη λύση. Γιατί στον αγώνα τελικά ο παίχτης αποφασίζει.
Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να γνωρίζει το «γιατί για κάθε πράγμα» και γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζει το παιχνίδι. Να γνωρίζεις το παιχνίδι σημαίνει να θέτει πάντα αυτές τις ερωτήσεις: γιατί? για πιο λόγο? πως? πότε? σε ποιον και σε ποιόν όχι? Έτσι λοιπόν στο καθημερινό πρόγραμμα των προπονήσεων, αν θέλουμε να αυξήσουμε το βαθμό ικανότητας στο ανταγωνισμό, πρέπει να εισάγουμε προτάσεις με κατεύθυνση προς την ενίσχυση των αποφασιστικής σημασίας τεχνικογνωστικών μηχανισμών.
Στη προπόνηση δεν πρέπει να αποσυνδέονται οι περίοδοι του παιχνιδιού. Για ποιο λόγο προτείνουμε ασκήσεις στις οποίες μερικοί ποδοσφαιριστές επιτίθενται, ενώ άλλοι όταν ανάκτηση η ομάδα τους τη μπάλα, ολοκληρώνουν την άσκηση?
Το μεγάλο πρόβλημα α στη κατανόηση του ποδοσφαίρου είναι το να θεωρούμε κάθε του φάση στο παιχνίδι σαν στεγανό διαμέρισμα, φιλοσοφία που πηγάζει από τη ξεροκεφαλιά πολλών προπονητών. Ευτυχώς από πολλά μέρη του κόσμου γεννιούνται νέες ιδέες φορείς μια αλλαγής νοοτροπίας. Η φιλοσοφία η δική μου στο σχεδιασμό των προπονήσεων βασίζεται στην αρχή να αναπτυχθούν η «μεταβατικές περίοδοι του παιχνιδιού» δηλαδή το γρήγορα πέρασμα από τη μια κατάσταση του παιχνιδιού στην άλλη. (επίθεση-άμυνα)
Είναι σημαντικό να αναδείξουμε την αντίληψη, ότι όλες η αρχές του ποδοσφαίρου και οι περίοδοι που προκύπτουν από αυτές, (επίθεση, αντεπίθεση, αμυντική φάση του παιχνιδιού και επανάκτηση της μπάλας» είναι συνδεδεμένες η μια με την άλλη.
Οι καλές ομάδες είναι εκείνες που σε όλες τις περιόδους του παιχνιδιού έχουν αυτές τις αρχές στα εφόδια τους και δια μέσω κινήσεων επανορθωτικών μπορούν συνεχώς να αποκαθιστούν τακτική οργάνωση τους προβλέποντας το πιθανό χάσιμο η ανάκτηση της μπάλας.
Στο ποδόσφαιρο είναι συνηθισμένο λάθος να θεωρούμε δυο ξεχωριστές φάσεις του παιχνιδιού, μια επιθετική με κατοχή της μπάλας και μια αμυντική χωρίς τη μπάλα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι βόλεϊ με δυο ξεχωριστές φάσεις όπου ο χώρος για την επίθεση και την άμυνα είναι διαφορετικός, δεδομένου ότι ο κεντρικός χώρος χρησιμεύει μόνο στην εναλλαγή της μπάλας.
Ολοκληρώνουμε με μια υπογράμμιση: στο ποδόσφαιρο, αντίθετα με το βόλεϊ είναι ειδικά ο χώρος του κέντρου το υπομόχλιο του παιχνιδιού, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που είναι αποφασιστική η «στιγμή του γρήγορου περάσματος (transizione)», πώς να περνάς ταχύτατα σε άμυνα μετά το χάσιμο της μπάλας. Να γνωρίζεις πώς να οργανώσεις, στο μικρότερο δυνατόν χρόνο την επιθετική ενέργεια, όταν παύεις να αμύνεσαι λόγο της απώλειας της μπάλας εκ μέρους των αντιπάλων.
